Ono što život sljedbenika Ehli bejta, a.s., čini vrijednim
Imam Sadik, a.s., je kazao:
شِيعَتُنَا جُزْءٌ مِنَّا خُلِقُوا مِنْ فَضْلِ طِينَتِنَا يَسُوؤُهُمْ مَا يَسُوؤُنَا وَ يَسُرُّهُمْ مَا يَسُرُّنَا
“Naše šiije su dio nas samih, stvoreni su od ostatka naše gline, žalosti ih ono što nas žalosti i usrećuje ih ono što nas usrećuje…”[1]
Životni vijek nas sljedbenika Ehli bejta, a.s., je moguće izračunati koristeći se satima u kojima smo se sjećali časne Poslanikove porodice, a.s. Da bismo došli do istinske vrijednosti naše godine, mjeseca i dana, potrebno je da izračunamo koliko su u njima istaknuta sveta imena Muhammed, s.a.v.a., Ali, a.s., Fatima, s.a., i jedanaestero njihove djece, kao što moramo izračunati koliko smo se sjećali Imama Mehdija, a.s.
Veselje i tugovanje u veselju i tugovanju Ehli bejta, a.s.
Shodno našem uvjerenju, vjera nije ništa do ljubavi i mržnje, i upravo ta ljubav ne dozvoljava da slatki i gorki dani koji se odnose na velajet i bera’et nikada ne nestanu iz naših sjećanja. Kada je rođendan Allahovom Poslaniku, s.a.v.a., na našim licima se ocrtava osmijeh, a sa njegovim odlaskom u našim srcima se obnavlja potlačenost Imama Alija, a.s., i hz. Fatime, s.a.
Na godišnjicu rođenja Imama Alija, a.s., zajedno sa ostalim njegovim zaljubljenicima okrećemo se ka Ka‘bi da ga dočekamo, a na dan njegove mučeničke pogibije osjećamo tridesetogodišnju srčanu bol nepravde sa Sekife koja mu je nanešena.
Na dan rođendana hz. Fatime, s.a., osmijeh Allahova Poslanika, s.a.v.a., i hz. Hatidže, s.a., pupoljak naših srca se od sreće otvara, a na dan njene pogibije osjećamo zadati joj udarac u našim tijelima, kao što u crveno bojimo naše obraze sjećajući se šamara koji je zadobila.
Ponosimo se Imamom Hasanom, a.s., a kukamo zbog njegove potlačene samoće. Na dan Gadira na najuzvišeniji vrh svijeta postavljamo natpis “Najveći Božiji blagdan”, a na Ašuru umotani planinom tuge, lijući suze prisjećamo se tužnog kazivanja.
Istinski šiija neće ostaviti mrtvo tijelo Allahova Poslanika, s.a.v.a., da bi otišao na Sekifu. Istinski šiija neće ostaviti samu Fatimu, s.a., iza vrata, kao ni Imama Alija, a.s., sa omčom oko vrata. Istinski šiija gašenjem svijeća u šatorima u noći uoči Ašure se neće izgubiti u noći. Istinski šiija neprekidnim uzvikivanjem “Odazivamo ti se!”, odgovaraju na poziv Imama Husejna, a.s.: “Imali neko da mi pomogne?!”. Istinski šiija zbog kopita osjeća tegobu u svojim prsima. Istinski šiija sjećajući se spaljenih šatora, trči ka vatri govoreći: “O, Husejne!”.
Istinski šiija će svakog Erbeina otići na Kerbelu. Istinski šiija će zajedno sa hz. Zejnebom, s.a., oplakivati Husejna, a.s., a sa Sekinom će liti suze za Ali Ekberom, a sa Rubabom će se dušiti tugom za Ali Asgarom. Istinski šiija će pratiti svaki korak karavane Husejnove od Kerbele ka Kufi, od Kufe ka Šamu, od Šama ka Kerbeli i od Kerbele ka Medini. Istinski šiija izgara za potlačenim Imamima, a.s., koji su zarobljeni i otrovani rukom Sekifinim pristalicama.
Ovo je način izražavanja tuge i žalosti u tužnim danima Ehli bejta, a.s., kao i sudjelovanje u njihovoj sreći. Istinski šiija je za vijeke vjekova od svoga Imama naučio sljedeću lekciju:
إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ مَعَنَا فِي الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا
“Ako te raduje da budeš sa nama na uzvišenim stepenima Dženneta, stoga tuguj zbog tuge naše i raduj se zbog radosti naše…”[2]
Dvanaest mjeseci u Kur'anu
Uzvišeni Allah u Kur'anu je kazao:
إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَٰلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ
“Broj mjeseci u Allaha dvanaest mjeseci iznosi – tako je u Allahovoj Knjizi – i to od onda kada Nebesa i Zemlju stvori, a među njima su sveta mjeseca četiri: to je postojano vjerovanje, i zato nemojte za tih mjeseci činiti nasilje sami sebi…”[3]
وَ رَوَى جَابِرٌ الْجُعْفِيُّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ، عَلَيْهِ السَّلَامُ، عَنْ تَأْوِيلِ قَوْلِ اللَّهِ، عَزَّ وَ جَلَّ: ﴿إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللّٰهِ اِثْنٰا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتٰابِ اللّٰهِ – يَوْمَ خَلَقَ السَّمٰاوٰاتِ وَ الْأَرْضَ مِنْهٰا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذٰلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ﴾. قَالَ: فَتَنَفَّسَ سَيِّدِيَ الصُّعَدَاءَ، ثُمَّ قَالَ: يَا جَابِرُ! أَمَّا السُّنَّةُ فَهِيَ جَدِّي رَسُولُ اللَّهِ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، وَ شُهُورُهَا اِثْنَا عَشَرَ شَهْرًا، فَهُوَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ إِلَيَّ وَ إِلَى اِبْنِي جَعْفَرٍ وَ اِبْنِهِ مُوسَى وَ اِبْنِهِ عَلِيٍّ وَ اِبْنِهِ مُحَمَّدٍ وَ اِبْنِهِ عَلِيٍّ وَ إِلَى اِبْنِهِ الْحَسَنِ وَ إِلَى اِبْنِهِ مُحَمَّدٍ الْهَادِي الْمَهْدِيِّ، اِثْنَا عَشَرَ إِمَامًا، حُجَجُ اللَّهِ فِي خَلْقِهِ، وَ أُمَنَاؤُهُ عَلَى وَحْيِهِ وَ عِلْمِهِ، وَ الْأَرْبَعَةُ الْحُرُمُ الَّذِينَ هُمُ الدِّينُ الْقَيِّمُ، أَرْبَعَةٌ مِنْهُمْ يَخْرُجُونَ بِاسْمٍ وَاحِدٍ عَلِيٌّ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ، عَلَيْهِ السَّلَامُ، وَ أَبِي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ وَ عَلِيُّ بْنُ مُوسَى وَ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، فَالْإِقْرَارُ بِهَؤُلَاءِ هُوَ ﴿الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِمْ أَنْفُسَكُمْ﴾، أَيْ قُولُوا بِهِمْ جَمِيعًا تَهْتَدُوا .
Od Džabira El-Džu‘fija se prenosi da je rekao: “Upitao sam Imama Bakira, a.s., o ezoterijskom značenju Božijeg govora: ‘Broj mjeseci u Allaha dvanaest mjeseci iznosi – tako je u Allahovoj Knjizi – i to od onda kada Nebesa i Zemlju stvori, a među njima su sveta mjeseca četiri: to je postojano vjerovanje, i zato nemojte za tih mjeseci činiti nasilje sami sebi…’. Tada je moj Gospodin hladno uzdahnuo i kazao: ‘O, Džabire! Što se tiče godine, pa to je moj djed Allahov Poslanik, s.a.v.a., a ona ima dvanaest mjeseci, a to su Vođa pravovjernih, a.s., i svaki Imam prije mene, zatim ja i nakon mene moj sin Džafer, i njegov sin Musa, i njegov sin Ali, i njegov sin Muhammed, i njegov sin Ali i sve do njegovog sina Hasana i njegova sina Muhammeda Hadija Mehdija, to jest dvanaest imama, Allahovi dokazi nad Njegovim stvorenjima, i pouzdani čuvari Njegove Objave i znanja. A četiri mjeseca su sveta i oni su postojano vjerovanje, i to su četvorica koja imaju isto ime, a to su Ali, Vođa pravovjernih, a.s., i moj otac Ali ibn Husejn, a.s., Ali ibn Musa, a.s., i Ali ibn Muhammed, a.s., a posvjedočenje njih je postojano vjerovanje, i zato nemojte za tih mjeseci činiti nasilje sami sebi…, to jest vjerujte u njih sviju, pa ćete biti upućeni’”.[4]
[1] Iršadu-l-kulub, sv. 2, str. 257; El-Emali li-t-Tusi, sv. 1, str. 299, Biharu-l-envari-l-džami‘ati li dureri ahbari-l-e’immeti-l-athari, a.s., sv. 65, str. 24.
[2] Biharu-l-envari-l-džami‘ati li dureri ahbari-l-e’immeti-l-athari, a.s., sv. 44, str. 285; Tefsilu vesa’ili-š-ši‘ati ila tahsili mesa‘ili-š-šeri‘ati, sv. 14, str. 502; ‘Ujunu ahbari-r-Rida, a.s., sv. 1, str. 299.
[3] Et-Tevbe (9), 36.
[4] Biharu-l-envari-l-džami‘ati li dureri ahbari-l-e’immeti-l-athari, a.s., sv. 24, str. 240; ‘Avalimu-l-‘ulumi ve-l-me‘arifi ve-l-ahvali ve-l-ahbari ve-l-akvali, sv. 20, str. 31; El-Insafu fi-n-nessi ‘ale-l-e’immeti-l-isna ašere, a.s., sv. 1, str. 183; El-Gajbetu li-t-Tusi, sv. 1, str. 149.